Category: Business News (Greece)

Διαμεσολαβητικό ρόλο θέλει να διαδραματίσει η ΕΕ στην κρίση στη Βενεζουέλα. 11 χώρες αναγνώρισαν τον Γκουαϊδό ως μεταβατικό πρόεδρο, η Ιταλία αποσύρθηκε από την κοινοτική γραμμή και μπλόκαρε κοινό ανακοινωθέν. Οι εξελίξεις ήλθαν όπως αναμένονταν.

Μετά την εκπνοή του τελεσίγραφου 11 χώρες της ΕΕ προχώρησαν στην αναγνώριση του Χουάν Γκουαϊδό ως μεταβατικού προέδρου της Βενεζουέλας. Ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο αρνήθηκε να προχωρήσει στην προκήρυξη ελεύθερων και δημοκρατικών προεδρικών εκλογών.

Η Ιταλία εκτός γραμμής ΕΕ

Η ΕΕ όμως εμφανίζεται διαιρεμένη. Την τελευταία στιγμή χθες η Ιταλία μπλόκαρε κοινή ανακοίνωση των 27 για τις εξελίξεις στη χώρα. Η Ρώμη από την αρχή αντιτάχθηκε στην στήριξη του Γκουαϊδό, κάτι που οδήγησε στο εσωτερικό σε κυβερνητική κρίση. Ήδη στο συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ στο Βουκουρέστι η Ιταλία έβαλε εμπόδια και έτσι δεν κατέστη δυνατή ομοφωνία. Εκπρόσωπος του κυβερνητικού κόμματος “Πέντε Αστέρια” τόνισε ότι “τελεσίγραφα, κυρώσεις και πάγωμα αγαθών”, ανοίγουν τον δρόμο για στρατιωτική επέμβαση. “Τα Πέντε Αστέρια και αυτή η κυβέρνηση δεν πρόκειται να αναγνωρίσουν πολιτικούς που αυτοανακηρύσσονται πρόεδροι” υπογράμμισε ο Αλεσάντρο ντι Μπατίστα. Σε αντίθετη ρότα ο κυβερνητικός εταίρος Λέγκα. “Ο Μαδούρο είναι ο τελευταίος αριστερός δικτάτορας που κυβερνά με τη βία και αφήνει το λαό του να πεθαίνει από πείνα” είπε ο επικεφαλής του κόμματος και υπουργός Εσωτερικών Ματέο Σαλβίνι. Ο ιταλός πρόεδρος Σέρτζιο Ματαρέλα κάλεσε την κυβέρνηση να ακολουθήσει την κοινοτική γραμμή και να στηρίξει τον Γκουαϊδό, όπως το έκαναν άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αλλά η έκκλησή του έπεσε στο κενό. Με “αυξανόμενη ανησυχία”, μια συνηθισμένη έκφραση των διπλωματών, παρακολουθεί η ΕΕ τις τελευταίες εβδομάδες και μήνες την κλιμάκωση της κρίσης στη Βενεζουέλα. Υποστηρίζοντας τον Γκουαϊδό, επιδιώκει την ενίσχυση των δημοκρατικών διαδικασιών στη χώρα, όχι όμως την κυβερνητική αλλαγή, όπως ζητά η Ουάσιγκτον.

Η ΕΕ σε ρόλο διαπραγματευτή

Εάν παρατηρήσει κανείς με μεγαλύτερη προσοχή τις διατυπώσεις σε Παρίσι, Βερολίνο και Μαδρίτη, θα του γίνει σαφές ότι η ΕΕ θέλει να αποφύγει την κατηγορία της παράνομης ανάμειξης στα εσωτερικά. “Ο Μαδούρο αρνήθηκε, γι αυτό είναι ο Γκουαϊδό αυτός, με τον οποίο θα συνομιλήσουμε για νέες εκλογές”, είπε η καγκελάριος Μέρκελ στο περιθώριο της επίσκεψής της στο Τόκιο. Ο Πέδρο Σάντσες, πρωθυπουργός της Ισπανίας, ήταν πιο σαφής. “Οι κάτοικοι της Βενεζουέλας θα πρέπει να πάρουν τη τύχη στα χέρια τους. Εργαζόμαστε για την πλήρη επιστροφή της Βενεζουέλας στη δημοκρατία, στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και στις εκλογές”. Μόνο η Βρετανία βγήκε από τη γραμμή με πιο σκληρά διατυπωμένα αιτήματα, ζητώντας το “τέλος του Μαδούρο” και κάνοντας λόγο για “κλεπτοκρατία”. Η Μόσχα έσπευσε να κατήγγειλε την ΕΕ πως με παράνομες μεθόδους στηρίζει τον Γκουαϊδό να αναλάβει την εξουσία. Έτσι οι Ευρωπαίοι εκτίθενται στον κίνδυνο να γίνουν έρμαιο ανάμεσα στη Μόσχα και την Ουάσιγκτον.

Η ρωσική κυβέρνηση υπερασπίζεται τις επενδύσεις δισεκατομμυρίων στη Βενεζουέλα, τη δράση του δικού της πετρελαϊκού κολοσσού Rosneft και δεν θέλει να διαγράψει τα δάνεια που έδωσε στην κυβέρνηση Μαδούρο. Στη διπλωματική σκακιέρα η ΕΕ προσπαθεί να διαμεσολαβήσει και να στηρίξει τις δημοκρατικές δυνάμεις. Δικά της συμφέροντα για να διακινδυνεύσει δεν έχει πολλά και ελπίζει να βρει “χώρο” ανάμεσα στα αντιμαχόμενα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων. Αυτό θα μπορούσε να συνεχιστεί, όσο καιρό η πολιτική κρίση στη Βενεζουέλα δεν γυρίσει σε στρατιωτική.

Μπάρμπαρα Βέζελ/dw Επιμέλεια: Ειρήνη Αναστασοπούλου

Πηγή: Deutsche Welle

Source: Τελευταίες ειδήσεις απο το Capital.gr
Author:

Οι εξελίξεις τρέχουν στη Βενεζουέλα και όχι προς όφελος του προέδρου Νικολάς Μαδούρο. Οι σκόρπιες διαμαρτυρίες στο Καράκας τη νύχτα της δεύτερης ορκωμοσίας του στις 10 Ιανουαρίου εξελίχθηκαν γρήγορα σε οργανωμένες διαδηλώσεις, καθώς χιλιάδες πολίτες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του ηγέτη της αντιπολίτευσης Χουάν Γκουαϊδό να ξεσηκωθούν εναντίον του καθεστώτος. Για την ώρα, ο Μαδούρο διατηρεί τα καθήκοντά του, αλλά αντιμετωπίζει σωρεία απειλών: την οικονομία, η οποία έχει καταστραφεί από τις χαμηλές τιμές του πετρελαίου, τα ισχυρά διεθνή συμφέροντα, συμπεριλαμβανομένων των αμερικανικών, τα οποία καταδίκασαν την επανεκλογή του το 2018 ως παράνομη, τον Γκουαϊδό, επικεφαλής της Εθνοσυνέλευσης ο οποίος αυτοανακηρύχτηκε προσωρινός πρόεδρος έως ότου γίνουν νέες εκλογές και τον στρατό, την αφοσίωση του οποίου χρειάζεται περισσότερο από καθετί για να παραμείνει στην εξουσία. Κάθε μέρα που ο Γκουαϊδό περιφέρεται ελεύθερα στο Καράκας, οργανώνοντας συγκεντρώσεις και χτίζοντας μια κυβέρνηση εν αναμονή, η εξουσία του Μαδούρο εξασθενίζει ολοένα και περισσότερο.

Ο στρατός

Αμέσως μετά την 23η Ιανουαρίου, την ημέρα που ο Γκουαϊδό αυτοανακηρύχθηκε πρόεδρος, υποστηρικτές του ξεχύθηκαν σε στρατιωτικές βάσεις και στρατόπεδα της εθνοφρουράς γύρω από το Καράκας για να μεταφέρουν το αντίγραφο ενός νόμου της Εθνοσυνέλευσης που χορηγούσε αμνηστία σε οποιοδήποτε μέλος των ενόπλων δυνάμεων επέλεγε να αυτομολήσει. Μέχρι σήμερα, αυτό το μονολιθικό μπλοκ στρατιωτικής εξουσίας στήριζε τον αρχηγό Μαδούρο, ο οποίος εξασφάλιζε την απόλυτη αφοσίωσή του με προσοδοφόρα έπαθλα: τα ηνία της κρατικής πετρελαϊκής εταιρείας Petroleos de Venezuela (PDVSA), τον έλεγχο των λιμανιών και τα δικαιώματα σε πολύτιμες παραχωρήσεις ορυχείων και πετρελαϊκών υπηρεσιών.

Θα προκαλούσε έκπληξη εάν οι στρατιωτικοί ηγέτες έρχονταν σε ρήξη με το αυταρχικό καθεστώς, λέει ο ιστορικός Tomas Straka του Καθολικού Πανεπιστημίου Andres Bello: “Τα οικονομικά συμφέροντα και το όραμά τους έχουν γίνει ένα με αυτά του Μαδούρο”. Παρά την προσφορά της Εθνοσυνέλευσης, θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα εάν πέσει. Αρκετοί υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι έχουν τιμωρηθεί από τις ΗΠΑ, καθώς κατηγορούνται από Αμερικανούς εισαγγελείς για χρηματισμό, διακίνηση ναρκωτικών και άλλα εγκλήματα. 

Ωστόσο, η δυσαρέσκεια έχει απλωθεί και στις τάξεις του στρατού. Με την κατάρρευση της οικονομίας, έχουν βρεθεί κι εκείνοι αντιμέτωποι με ελλείψεις τροφίμων και φαρμάκων, διακοπές ρεύματος και λειψυδρία. Κάποιοι έχουν ήδη εγκαταλείψει. Όταν μερικοί άνδρες με ομοιόμορφες στολές και όπλα στον ώμο που περιπολούσαν στους δρόμους της πόλης ρωτήθηκαν την προηγούμενη εβδομάδα για την αμνηστία, απάντησαν με ένα καταφατικό νεύμα.

Ο κόσμος

Ενώ οι βασικοί σύμμαχοι, Ρωσία και Κίνα, εξακολουθούν να στηρίζουν τον Μαδούρο, η ομάδα υποστηρικτών του Γκουαϊδό επεκτάθηκε μέσα σε περίπου μια εβδομάδα σε περισσότερες από 20 χώρες, συμπεριλαμβανομένων του Καναδά, του Ισραήλ και του Ην. Βασιλείου. Στη Λατινική Αμερική, 11 χώρες συντάχθηκαν με τον πρόεδρο Τραμπ στις πιέσεις για αλλαγή καθεστώτος. Έχουν ισχυρό κίνητρο, δεδομένου ότι περισσότεροι από 3 εκατομμύρια πολίτες έχουν εγκαταλείψει τη Βενεζουέλα, καταφεύγοντας κυρίως σε γειτονικές χώρες. Δεν έχουν όλες οι χώρες της περιοχής την ίδια άποψη. Το Μεξικό και η Ουρουγουάη ζήτησαν αποκλιμάκωση της κρίσης. Η Βολιβία, η Κούβα και η Νικαράγουα τάχθηκαν στο πλευρό του Μαδούρο. 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει πει ότι θα στηρίξει τον Γκουαϊδό εάν η Βενεζουέλα δεν διοργανώσει “ελεύθερες, διαφανείς και αξιόπιστες προεδρικές εκλογές” μέχρι τις αρχές Φεβρουαρίου.

Στο μεταξύ, οι ΗΠΑ βοηθούν τον Γκουαϊδό με ένα παιχνίδι ριψοκίνδυνης διπλωματίας, καθώς έχουν αφήσει να εννοηθεί πως ενδεχομένως οικοδομούν μια στρατιωτική δύναμη στην Κολομβία για να εισβάλει εάν κριθεί απαραίτητο. 

Το χρήμα

Η κυβέρνηση Τραμπ έδωσε το πιο σκληρό χτύπημα στον Μαδούρο όταν επέβαλε νέες κυρώσεις στην PDVSA. Η πάλαι ποτέ μεγαλύτερη πετρελαιοπαραγωγός χώρα της Λατινικής Αμερικής αντλεί σήμερα λιγότερο πετρέλαιο και από τη Βόρεια Ντακότα, ωστόσο οι πωλήσεις πετρελαίου παραμένουν η κύρια πηγή εσόδων της. Οι κυρώσεις εμποδίζουν ουσιαστικά την εταιρεία να εξάγει αργό πετρέλαιο στις ΗΠΑ. Η αμερικανική θυγατρική της, Citgo, θα συνεχίσει τη λειτουργία της, αλλά όλα της τα έσοδα θα διοχετεύονται σε λογαριασμούς στους οποίους το καθεστώς Μαδούρο δεν θα έχει πρόσβαση. Ο Γκουαϊδό έχει υποσχεθεί να ορίσει τα δικά του συμβούλια στις PDVSA και Citgo – μια συμβολική χειρονομία προς το παρόν, αλλά που ενισχύει την αύρα της εξουσίας του.

Μια ακόμη κίνηση εξάντλησης του Μαδούρο ήρθε από τον Αμερικανό ΥΠΕΞ, Μάικ Πομπέο, όταν στις 29 Ιανουαρίου παραχώρησε στον Γκουαϊδό τον έλεγχο των λογαριασμών που διατηρεί η κυβέρνηση της Βενεζουέλας στη Federal Reserve της Νέας Υόρκης ή άλλες ασφαλισμένες από τις ΗΠΑ τράπεζες. Επίσης, Αμερικανοί αξιωματούχοι έπεισαν την Τράπεζα της Αγγλίας να εμποδίσει την πρόσβαση του Μαδούρο στον χρυσό αξίας 1,2 δισ. δολαρίων που διατηρεί η κυβέρνηση της Βενεζουέλας στο Λονδίνο, παρακωλύοντας την προσπάθειά του να αντλήσει κεφάλαια από το εξωτερικό.

Η κυβέρνηση Μαδούρο οφείλει στη Ρωσία και την Κίνα δισεκατομμύρια δολάρια σε πληρωμές δανείων, αλλά αυτό δεν αναστατώνει τον πρόεδρο. Από όταν η κυβέρνηση Τραμπ άρχισε να επιβάλει κυρώσεις στο Καράκας το 2017, η κυβέρνηση έχει εκδηλώσει αδυναμία αποπληρωμής χρέους που ξεπερνά συνολικά τα 9 δισ. δολάρια, ωστόσο καμία από τις δύο πιστώτριες χώρες δεν έχει αποσύρει τη στήριξή της.

Το πραγματικό πρόβλημα για τον Μαδούρο είναι να χάσει τη δυνατότητα να μοιράζει χρήματα. Όσο περισσότερο έλεγχο στην οικονομία αποκτά ο Γκουαϊδό, τόσο πιο δύσκολο θα είναι για τον Μαδούρο να κρατήσει τους βασικούς συμμάχους στο πλευρό του. Ο στρατός, για παράδειγμα, είναι απίθανο να παραμείνει αν χάσει την οικονομική του δύναμη.

Οι πολίτες

Πεινασμένοι, απένταροι και εξαντλημένοι, οι Βενεζουελάνοι είναι πιο θυμωμένοι από ποτέ με τον Μαδούρο. Και ύστερα από περισσότερο από έναν χρόνο σιωπής από τις αιματηρές διαδηλώσεις του 2017, ο Γκουαϊδό αναζωπύρωσε το πάθος τους για διαμαρτυρία.

Ο Μαδούρο έχει εξαπολύσει μια σειρά από νυχτερινές επιδρομές σε συνοικίες της εργατικής τάξης και φτωχογειτονιές που κάποτε ήταν απροσπέλαστα προπύργια του Τσαβισμού αλλά που τώρα έχουν αρχίσει να τον εγκαταλείπουν. Με την κάλυψη που τους παρείχε το σκοτάδι, μέλη των φονικών ειδικών δυνάμεων επιβολής χρησιμοποίησαν δακρυγόνα, όπλα ή ακόμη και χειροβομβίδες κατά των διαδηλωτών.

Σε αυτό το περιβάλλον, ο Γκουαϊδό κυκλοφορεί ελεύθερος. Παρότι ο Μαδούρο τού έχει απαγορεύσει να εγκαταλείψει τη χώρα, μπορεί μέχρι στιγμής να ταξιδεύει ελεύθερα στο εσωτερικό, να συναντά ξένους ηγέτες και να μιλά στα κανάλια. Κάποια ξαφνικά blackouts στα social media περιορίζουν ενίοτε την επικοινωνία του, την ώρα που ο Μαδούρο “οργώνει” με ένα τηλεοπτικό συνεργείο τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις της χώρας προκειμένου να προβάλλει την πλήρη υποταγή που δηλώνουν οι στρατηγοί στο καθεστώς του. 
 

Source: Τελευταίες ειδήσεις απο το Capital.gr
Author:

Η δήλωση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Γιάννη Δραγασάκη, πως οι τράπεζες πιθανόν να χρειαστούν νέα ανακεφαλαιοποίηση, προκάλεσε αναταράξεις. Οπωσδήποτε δεν ξάφνιασε κανέναν από εκείνους που ασχολούνται είτε γενικά με την οικονομία, είτε ειδικά με το τραπεζικό σύστημα, αλλά δημιούργησε αναταραχή.

Το πρόβλημα στην κεφαλαιακή διάρθρωση των ελληνικών τραπεζών, δεν αποτελεί είδηση. Πρόκειται για κοινό μυστικό (η στήλη το έχει αναδείξει από το φθινόπωρο). 

Αλλά και η αναταραχή που εκδηλώθηκε, θεωρείται φυσιολογική. Με την κατάργηση των εσωτερικών περιορισμών διακίνησης κεφαλαίων για τους ιδιώτες, να είναι νωπή, η δήλωση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης “φούντωσε” τις ανησυχίες του απλού, “μέσου” πολίτη, για πιθανό “κούρεμα” καταθέσεων. 

Το ερώτημα για την πιθανότητα κουρέματος όμως, είναι λανθασμένο. 

Το μοναδικό ουσιαστικό ερώτημα, το οποίο όλοι θα έπρεπε να υποβάλλουν, αλλά κανείς δεν ασχολείται ουσιαστικά και με πραγματική διάθεση επίλυσης τα τελευταία τέσσερα χρόνια, είναι αυτό της επαναφοράς των τραπεζών, σε κανονική λειτουργία. Δηλαδή πως θα ξεκινήσει ξανά το τραπεζικό σύστημα, να παρέχει την υπηρεσία για την οποία εφευρέθηκε και υπάρχει παγκόσμια: τη χρηματοδότηση της οικονομίας.

Το 2018 η χρηματοδότηση του δημοσίου τομέα μειώθηκε κατά 2%, του ιδιωτικού κατά 1,1% και των ελεύθερων επαγγελματιών κατά 1,9%! Κοινώς, επί της ουσίας η αγορά δεν χρηματοδοτείται!

Για να αλλάξει αυτό, μία είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη: θα πρέπει να μειωθούν τα κόκκινα δάνεια (Non-Performing Loans – NPLs) και η έκθεση σε επισφαλείς απαιτήσεις (Non-Performing Exposures – NPEs). Η οποία, για να συμβεί, θα πρέπει οι τράπεζες να διαθέτουν (πολύ περισσότερα) κεφάλαια.

Οπότε είναι σαφές πως για να ικανοποιηθεί η παραπάνω προϋπόθεση με λειτουργικό και αποτελεσματικό τρόπο, θα μπορούσε να συμπεριλαμβάνει ένα κούρεμα καταθέσεων (κατ’ εφαρμογή της Ευρωπαϊκής Οδηγίας – Bank Recovery and Resolution Directive – BRRD) αλλά μια τέτοια κίνηση αφενός θα αποτελούσε πολύ μικρό μέρος της συνολικής δέσμης με τ’ απαιτούμενα μέτρα, αφετέρου θα δημιουργούσε πολλά περισσότερα προβλήματα απ’ όσα θα έλυνε…

Βλέπετε, οι καταθέσεις του ιδιωτικού τομέα (νοικοκυριά, ελ. επαγγελματίες και μη χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις κ.λπ.) που απομένουν στις συστημικές τράπεζες, μετά βίας πλησιάζουν τα €135 δισ. Με το μεγαλύτερο μέρος αυτού του ποσού, να επιμερίζεται σε λογαριασμούς με μέσο υπόλοιπο, σημαντικά μικρότερο των €100.000, πόσο που καλύπτεται πανευρωπαϊκά από εγγύηση. Άρα το τελικό “όφελος” για την (όποια) ανακεφαλαιοποίηση, θα ήταν πολύ μικρό.

Επίσης, ένα σημαντικό μέρος του ποσού αυτού, αφορά καταθέσεις επιχειρήσεων. Δηλαδή, ένα πιθανό κούρεμά τους, θα είχε πολύ κακή επίπτωση στην ευρύτερη οικονομία, με τη δημιουργούμενη ζημία να είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από το ποσό που θα απέφερε μια τέτοια κίνηση.

Δυστυχώς, υπάρχει η εναλλακτική της εφάπαξ φορολόγησης καταθέσεων. Όπου όμως, μιας και σε μια τέτοια περίπτωση η εφαρμογή θα γινόταν σε όλο το πλάτος και το βάθος των καταθέσεων, το ποσοστιαίο ύψος της κίνησης θα ήταν μικρό. Το συνολικό ποσό όμως (σημαντικά μεγαλύτερο των €20 δισ., ίσως και των 25) θα προξενούσε τεράστιο τραύμα στην οικονομία. 

Γενικότερα, θα πρέπει να γίνει πλήρως κατανοητό από όλους (και κυρίως την κυβέρνηση) ότι ένα κούρεμα καταθέσεων, είτε “κανονικό” με βάση τις προβλέψεις της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, είτε μέσω έκτακτης φορολόγησης όλης της καταθετικής βάσης, δεν θα αποφέρει ουσιαστικούς καρπούς.

Σε οποιαδήποτε από τις δύο περιπτώσεις, αφενός το παραγόμενο όφελος θα ήταν σημαντικά μικρότερο της προκαλούμενης ζημίας, αφετέρου δεν θα λυνόταν το πραγματικό πρόβλημα του τραπεζικού συστήματος και της οικονομίας: οι κανονικές ροές πιστώσεων προς την αγορά…

Διότι μην γελιόμαστε, σήμερα η Ελλάδα δεν διαθέτει τράπεζες. Τουλάχιστον όχι τράπεζες οι οποίες να επιτελούν τον ρόλο που τους αναλογεί στη λειτουργία μιας ελεύθερης οικονομίας. Υπό καμία έννοια τραπεζικής πρακτικής, υπό κανένα ρεαλιστικό οικονομικό σκεπτικό…

Ο τρόπος για να λυθεί ο γόρδιος δεσμός της επαναφοράς του τραπεζικού συστήματος στην κανονικότητα είναι ένας: η δημιουργία μιας “μοντέρνας” bad bank, με προβλέψεις και παραμέτρους όπως αυτές που πρότεινε πρόσφατα η Τράπεζα της Ελλάδος συν μερικές ακόμη (ιδιαίτερα τεχνικό θέμα για ν’ αναλυθεί εδώ) και, γενικότερα, η δημιουργία ενός σχήματος που θα απελευθερώνει τους ισολογισμούς των τραπεζών από τα υπάρχοντα (δυσβάστακτα) βάρη.

Όσο και αν αυτό το σχέδιο, δημιουργεί προβλήματα σε πολλαπλά συμφέροντα εντός και εκτός Ελλάδας, άλλος δρόμος δεν υπάρχει! 

Οποιαδήποτε άλλη επιλογή, δεν θα λύσει οριστικά το πρόβλημα, θα επιμηκύνει τον χρόνο ανάκαμψης του συνόλου της οικονομίας και θα οδηγήσει τις τράπεζες (και άρα τα ελάχιστα, εναπομείναντα εντός Ελλάδος κεφάλαια) σε ακόμη μεγαλύτερους μπελάδες, αυξημένους κινδύνους και ρίσκα. Όπως πράττει π.χ. το σχέδιο που προτείνει το ΤΧΣ και για το οποίο η κυβέρνηση “ξοδεύει” πολιτικό κεφάλαιο (που έχει κερδηθεί με θυσίες των Ελλήνων πολιτών) στο εξωτερικό, ώστε να κερδίσει την (πολιτική) έγκριση εφαρμογής του, ενώ η ΕΚΤ και ο SSM διαφωνούν. Απλά επειδή αυτό το σενάριο ταιριάζει με τις κρατικοδίαιτες ιδεοληψίες του οικονομικού επιτελείου και του μεγάρου Μαξίμου…

Κι ας ξέρουν καλά πως αυτό σημαίνει βέβαιη παραμονή του τραπεζικού συστήματος στην σημερινή, αν όχι zombie, τουλάχιστον ημιθανή κατάσταση. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι κινούνται λες και δεν αντιλαμβάνονται πως χωρίς λειτουργούσες τράπεζες, η Ελλάδα θα βυθιστεί πολύ βαθύτερα στο οικονομικό τέλμα που ήδη βρίσκεται…

Δεν ενδιαφέρονται; Δεν τους νοιάζει; Δεν ξέρω!

Σίγουρα, μετά το καλοκαίρι του 2015, το γνωρίζουν. Εφόσον προσποιούνται ότι δεν το καταλαβαίνουν, καλά θα κάνουν να είναι προετοιμασμένοι ν’ αναλάβουν τις ευθύνες τους. Εκτός εάν, αυτός να είναι ο πραγματικός στόχος…

Πέτρος Λάζος
petros.lazos@capital.gr

 
Τίποτα από τα ανωτέρω, δεν αποτελεί προτροπή ή σύσταση για αγορά, πώληση ή οποιαδήποτε πράξη ή συμμετοχή σε πράξεις επί μετοχών, ομολόγων και λοιπών χρηματοοικονομικών προϊόντων και υπηρεσιών.

Source: Τελευταίες ειδήσεις απο το Capital.gr
Author:

Του Σωτήρη Θεοδωρόπουλου  

Είναι γνωστό πως οι ποικίλες  πρακτικές  Δημοσιονομικής ασωτίας και σπατάλης που χαρακτήριζαν τη Δημοσιονομική διαχείριση πριν την κρίση, ευθύνονται για το ένα σκέλος της διπλής κρίσης Χρέους  και Ανταγωνιστικότητας που έπληξε τη χώρα το 2009 με Δημόσιο  έλλειμμα  35 δισ. Κεντρικό στοιχείο αυτών των  πρακτικών  υπήρξαν οι ανεύθυνες Εισοδηματικές πολιτικές στον Δημόσιο τομέα, με τις ανεξέλεγκτες μισθολογικές αυξήσεις παντελώς ασύμβατες με τα δεδομένα της οικονομίας αλλά με μοναδικό κριτήριο τις ανάγκες του πελατειακού κράτους. Καταστρατηγώντας κάθε οικονομική λογική και πρακτική, οι μισθολογικές αυξήσεις στον Δημόσιο τομέα αποτελούσαν οδηγό και προπομπό για ολόκληρη την οικονομία, διαμορφώνοντας μέσο  επίπεδο  μισθών  στον Δημόσιο τομέα διπλάσιο και στις ΔΕΚΟ τριπλάσιο του Ιδιωτικού τομέα με καταστροφικές συνέπειες.  

(1) Σήμερα  μετά  μια χαμένη δεκαετία ατέλειωτης κρίσης για τη χώρα, οι πρακτικές αυτές συνεχίζονται και χρησιμοποιούνται σαν κύριο εργαλείο χειραγώγησης και εξαγοράς ψήφων του πελατειακού κράτους. Συνεχής αύξηση του μισθολογικού κόστους στο Δημόσιο, 2,5 δισ. τα δύο τελευταία χρόνια, δεκάδες χιλιάδες άχρηστων  προσλήψεων, προκλητικές μισθοδοσίες χρεοκοπημένων  ΔΕΚΟ, πλήθος νέων Οργανισμών κ.τ.λ. Είναι προφανές, πως η διαχείριση του Δημόσιου τομέα οδήγησε την Ελλάδα στην κρίση και είναι αυτή που την κρατάει σ’ αυτήν. Με το αβάσταχτο βάρος των περίπου 50% του ΑΕΠ  Δημοσίων  δαπανών, η παραγωγική οικονομία δεν  μπορεί να βγάλει τη χώρα απ’ την κρίση. Αντίστοιχες μαξιμαλιστικές  εισοδηματικές πολιτικές στην περίοδο της δανεικής ευμάρειας,  ακολουθούνταν και στον Ιδιωτικό τομέα  χωρίς  σύνδεση με την παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, σε μια εξαιρετικά  δύσκαμπτη γεμάτη αγκυλώσεις και αναχρονισμούς αγορά εργασίας αδιανόητες για χώρα της Ευρωζώνης. Η ευέλικτη αγορά εργασίας με την οπωσδήποτε ταυτόχρονη ευελιξία στην αγορά των προϊόντων, αποτελεί ίσως το πλέον σημαντικό εργαλείο προσαρμογής της οικονομίας στο σημερινό ολοένα και περισσότερο ανταγωνιστικό οικονομικό περιβάλλον.

(2) Το περιθώριο των μισθολογικών αυξήσεων  όπως καθορίζεται στο Σύμφωνο για το Ευρώ, εξαρτάται απ’ την παραγωγικότητα  του  Ιδιωτικού τομέα και σύμφωνα με το Σκανδιναβικό μοντέλο (EFO MODEL) παλαιότερα,  απ’ τον εκτεθειμένο στον διεθνή ανταγωνισμό τομέα της οικονομίας. Αυτός είναι ο οδηγός και προπομπός για το σύνολο της οικονομίας, προκειμένου  να μην τιμωρηθεί η χώρα απ’ τις αγορές με υψηλά εξωτερικά ελλείμματα  και εκτεταμένη ανεργία. Η πλήρης άγνοια και καταστρατήγηση τέτοιων στοιχειωδών κανόνων, που σήμερα προβάλλεται η κατάργησή τους  σαν  μνημονιακό  κακό απ’ όλο τον παλαιομοδίτικο προοδευτισμό και συνδικαλισμό, οδήγησε στη δεκαετία πριν την κρίση, σε μισθολογικές αυξήσεις και ανά μονάδα κόστος εργασίας  κατά  μέσο όρο διπλάσιο ή υπερδιπλάσιο  της Ευρωζώνης. Η καταβαράθρωση της ανταγωνιστικότητας και το έλλειμμα Εξωτερικών Συναλλαγών  35 δισ. ήταν τα γνωστά  επακόλουθα. Η αυτονόητη ανάγκη προσαρμογής και προσγείωσης στην πραγματικότητα αντί της συντριβής σ’ αυτήν, έφερε τα προγράμματα προσαρμογής, Μνημόνια 1,2,3,4,  σαν μοναδική επιλογή αντί του δρόμου της Αργεντινής, μαζί με τους αντιμνημονιακούς τυχοδιώκτες και σκληρούς διαπραγματευτές του λαϊκισμού.

Στο σημερινό οικονομικό περιβάλλον της αναιμικής ανάπτυξης, της υψηλής ανεργίας με τους πολύ αργούς ρυθμούς μείωσης και πρόσθετης επιβράδυνσης τους τελευταίους μήνες, της μείωσης των επενδύσεων σε συνθήκες αποεπένδυσης, της φυγής των επιχειρήσεων σε ένα εχθρικό περιβάλλον για την  επιχειρηματικότητα, με τη μεγαλύτερη υπερφορολόγηση  μεταπολεμικά, οι επιχειρήσεις  βαρύνονται με πρόσθετα κόστη που υποσκάπτουν την ανταγωνιστικότητά τους. Έχουν υψηλότερο κόστος ενέργειας, χρηματοδότησης, ασφαλιστικών εισφορών, φορολογίας, χαμηλότερη αξιοποίηση παραγωγικής τους δυναμικότητας στη στάσιμη εσωτερική αγορά για πολλές επιχειρήσεις χωρίς εξαγωγικό προσανατολισμό,  με αδυναμία πραγματοποίησης  οικονομιών  κλίμακας και μείωσης του ανά μονάδα κόστους  παραγωγής, με στάσιμη την πτωτική παραγωγικότητα.

Αδιαφορώντας πλήρως για τις συνθήκες  αυτές, ανακοινώνεται ανεύθυνα αύξηση των κατώτατων μισθών  11% και 27%  με το συνολικό κόστος  για τις επιχειρήσεις ανεξαρτήτως ηλικίας  του εργαζόμενου να  φθάνει τα 813 ευρώ, και να αυξάνεται σημαντικά ανάλογα με τις τριετίες και πρόσθετα για τους έγγαμους. Απ’ το ποσό αυτό μόνον 546 ευρώ μένει στον εργαζόμενο από 492 ευρώ πριν  και 266 ευρώ στα Ασφαλιστικά  Ταμεία από 241 ευρώ πριν,  με βάση τις εισφορές εργαζομένων και εργοδοτών. Δεδομένου ότι οι μεταβολές αυτές συμπαρασύρουν σε νέα αύξηση και τις εισφορές των αυτοαπασχολουμένων  περίπου  1 εκατ., το κράτος αποσπά  πρόσθετους πόρους απ’ την παραγωγική  οικονομία επιδεινώνοντας το πρόβλημα του φορολογικού στραγγαλισμού της. Η ταυτόχρονη αύξηση των 25  επιδομάτων κοινωνικής πολιτικής  δεν μπορεί να προέλθει απ’ αυτήν, αλλά  απ’ την κατάργηση πλήθους μορφών Δημόσιας σπατάλης. Επίσης, απ’ την καθαρή αύξηση των 54 ευρώ το μεγαλύτερο μέρος  θα εξανεμισθεί  φορολογικά  με την εφαρμογή απ’ το 2020 της ήδη  ψηφισθείσας μείωσης  του αφορολόγητου που κακώς έγινε δεκτή με ισχύ της ίδιας κλίμακας. Στα σημερινά δεδομένα της οικονομίας, η άγνοια και καταστρατήγηση στοιχειωδών  οικονομικών  κανόνων όπως η θεωρία του κατώτατου μισθού που διδάσκεται στα βασικά οικονομικά, θα έχει αρνητικές επιπτώσεις κυρίως σε επιχειρήσεις  χαμηλής παραγωγικότητας και προστιθέμενης αξίας, με αύξηση της αδήλωτης εργασίας, της μερικής απασχόλησης και ανεργίας. Θα δυσκολέψει πολλούς ανέργους να βρουν δουλειά.  Αυτοί θα πληρώσουν  τον οικονομικό αναλφαβητισμό και τον αντιμνημονιακό  γενιτσαρισμό υπουργών της κυβέρνησης, που ψευδόμενοι όπως πάντα υπηρετώντας την κυβερνητική προπαγάνδα, πιστεύοντας πως μπορούν να διατάξουν την οικονομία της Αγοράς, υπόσχονται αύξηση της ζήτησης, αύξηση της απασχόλησης, οικονομική ανάπτυξη όπως σε άλλες χώρες που αυξήθηκε ο κατώτατος μισθός, αποκατάσταση αδικιών απ’ τα Μνημόνια κ.τ.λ. επιχειρήματα ανάξια σχολιασμού. 

Η αύξηση των πραγματικών  μισθών  για τους χαμηλόμισθους στη χώρα μας σήμερα, και πρέπει και μπορεί να προέλθει μόνον από μείωση των υψηλών σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες Ασφαλιστικών εισφορών. Χωρίς αρνητικές επιπτώσεις στην ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων και την ανεργία. Μόνον τότε η όποια αύξηση των μισθών  θα έχει διατηρήσιμο χαρακτήρα, μόνον τότε δεν θα δυσκολεύει τους ανέργους να βρούν  δουλειά.

Προκειμένου να προστατευθεί  το όποιο ποσό αύξησης του καθαρού μισθού υιοθετήσουμε  απ’ τη μείωση του αφορολόγητου, θα πρέπει από τώρα  να θεσπισθεί νέα κλίμακα φορολογίας εισοδήματος  με πολύ χαμηλούς συντελεστές για τα χαμηλά εισοδηματικά κλιμάκια  επιδιώκοντας επίσης τη δικαιότερη κατανομή των φορολογικών βαρών.                                                                                    

Επειδή το πραγματικό  εισόδημα  ιδιαίτερα των χαμηλόμισθων, εξαρτάται και απ’ το μέγεθος του λεγόμενου Κοινωνικού Μισθού, το μέγεθος και την αποτελεσματικότητα των  Δημοσίων δαπανών για το Κοινωνικό κράτος, απαιτούνται  στοχευμένες  Κοινωνικές δαπάνες, όπως μέτρα στήριξης της οικογένειας που αντιμετωπίζουν τη Δημογραφική μας κατάρρευση, μέτρα για περισσότερες και καλλίτερες υπηρεσίες Υγείας, Παιδείας, που απαλλάσσουν τους χαμηλόμισθους από αντίστοιχες ιδιωτικές δαπάνες. Όλα αυτά μπορούν και πρέπει να χρηματοδοτηθούν  απ’ την κατάργηση πλήθους μορφών Δημόσιας σπατάλης του πελατειακού κράτους, που ιδιαίτερα  την περίοδο αυτή λαμβάνουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις.  

Η πραγματική και συνεχής αύξηση των μισθών, του επιπέδου ευημερίας, το σταμάτημα της φτωχοποίησης,  και η μείωση της μεγάλης ανεργίας προϋποθέτει κύμα επενδύσεων στη χώρα για την αξιοποίηση των μεγάλων δυνατοτήτων της, που τώρα μόνον σπαταλώνται απ’ το σημερινό κυβερνητικό μόρφωμα της αντιμνημονιακής απάτης, με τις χρεοκοπημένες αντιλήψεις  άλλων εποχών και άλλων καθεστώτων.                                                                                                    

1. Theodoropoulos S. ( 2016 ) Estimating the appropriate  space of wage setting for external balance and job creation in the Greek economy.  Athenian Policy  Forum. Toronto 2014.  4th E.M.F. Vienna (2016 )

2. Theodoropoulos S. (2011).  A  wage policy for external balance and employment in the EMU environment. A theoretical approach. Journal of Economics and Business.                                  
* Ο κ. Σωτήρης Θεοδωρόπουλος  είναι Καθηγητής Οικονομικών, Πανεπιστήμιο Πειραιώς. – Υπεύθυνος Προγράμματος  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ.
 

Source: Τελευταίες ειδήσεις απο το Capital.gr
Author:

Του Μανόλη Καψή 

Η υπόθεση παίρνει πλέον χαρακτήρα φαρσοκωμωδίας. Η κυβέρνηση παραμένει στη ζωή, έστω και στην εντατική, χάρη στις ψήφους των 145 (πάντα) σιωπηλών (στα δύσκολα) βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, συν τους 6 πρόθυμους από το Ποτάμι, τους ΑΝΕΛ, τους πυρίκαυστους Έλληνες και την πάντα καραμανλική (θα τρίζουν τα κόκαλά του…) Κατερίνα Παπακώστα. Ο Θανάσης Παπαχριστόπουλος είναι μια κατηγορία από μόνος του. Και λόγω εμφάνισης, κατατάσσεται στους αναρχοαυτόνομους. 

Δεν ξέρω αν το θέαμα θυμίζει σε κάτι την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς που ονειρεύεται ο Νίκος Μπίστης και ο Γιάννης Ραγκούσης, αλλά στην επιθεώρηση μπορεί να κόψει πολλά εισιτήρια. Αλλά φυσικά, αν δεν κάνω λάθος, ουδέποτε ετέθη θέμα να μας εκπροσωπήσει στη Βουλή ο Ζήκος.

Θεωρητικά, ας συμφωνήσουμε πάντως, ένας βουλευτής έχει σίγουρα το δικαίωμα να αλλάξει άποψη. Ενδεχομένως να μπορεί και να αλλάξει κόμμα. Ευχής έργον θα ήταν να αλλάξει χώρα βέβαια, αλλά μην ζητάμε και πολλά. Αυτοί που φεύγουν έχουν προσόντα. Ή ξέρουν ξένες γλώσσες τέλος πάντων. 

Άλλωστε εκείνος ή εκείνη πήρε τους σταυρούς, όχι το κόμμα. Πρόβλημα υπάρχει όταν, όπως υπαινίσσεται το Ποτάμι για τον Σπύρο Δανέλλη, έχει δεσμευθεί ότι θα παραδώσει την έδρα του σε περίπτωση ριζικής διαφωνίας και “μετακόμισης”. Άλλωστε ο πάντα θεσμικός (τρομάρα του) Αλέξης Τσίπρας, δεν έχει ζητήσει να δεσμευθούν οι βουλευτές του, ότι σε περίπτωση διαφωνίας, θα παραδώσουν την έδρα τους; Γιατί ισχύει για τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και όχι για τους υπολοίπους;

Αλλά γι’ αυτά ας απαντήσει ο ίδιος ο κ. Δανέλλης, με κίνδυνο να του βγάλουν τίποτα ηχογραφημένα και να τρέχει. Ας ρωτήσει και τον κ. Ψαριανό, που ψάχνει ακόμα για κοριούς το αυτοκίνητο.
Ας συμφωνήσουμε λοιπόν ότι οι βουλευτές έχουν δικαίωμα και να αλλάζουν άποψη και να αλλάζουν κόμμα, αν αυτό τους υπαγορεύει η συνείδησή τους. Υπόλογοι είναι στον καθρέφτη τους και στους ψηφοφόρους τους.

Υπό μια προϋπόθεση όμως. Ότι εξηγούν και στον καθρέφτη και τους ψηφοφόρους τους, αναλυτικά και πειστικά, τους λόγους που τους οδήγησαν στην “κωλοτούμπα”. Με την καλή έννοια βεβαίως, βεβαίως… Μην παρεξηγηθούμε.

Ο Τέρενς Κουίκ και η Έλενα Κουντουρά για παράδειγμα, θα πρέπει να εξηγήσουν στους ψηφοφόρους που τους έβαλαν σταυρό και τους έστειλαν στη Βουλή, την εποχή της μεγάλης απάτης του αντιμνημονιακού αγώνα, πως συνέβη και πριν από ένα χρόνο κατηγορούσαν τους “άλλους” ότι είναι έτοιμοι να προδώσουν οι άθλιοι το όνομα της Μακεδονίας -και μαζί με τη Μακεδονία και 3-4 ακόμα περιφέρειες παρακαλώ – και τώρα ψηφίζουν ακόμα και τη μετονομασία της Θράκης, σε Ανατολική περιοχή του Πρώτου Μέρους. Ή ο Κώστας Ζουράρις που έκανε καριέρα ως συνοδοιπόρος και συμπολεμιστής του Μεγάλου Αλεξάνδρου και για μια λέξη, ένα όνομα, ένα ρήμα ή μια περισπωμένη, ήταν έτοιμος να θυσιάσει και μερικά νησιά, τώρα λουφάζει στα πίσω πίσω έδρανα της Βουλής. Για τον Βασίλη Κόκκαλη θα σας γελάσω. Δεν ξέρω αν είχε ποτέ άποψη, αν τη διατύπωσε και αν την άκουσε κανείς. Κι αν την άκουσε αν την κατάλαβε. Ο Βασίλης Κόκκαλης εννοείται.

Ο Θανάσης Παπαχριστόπουλος πάλι, είναι μια κατηγορία από μόνος του. Έχει άποψη, αλλά αν του ζητήσει ο Βούτσης την αλλάζει. Και αν ζοριστεί θα παραδώσει και την έδρα του. Αν προλάβει να φτιάξει το αυτοκίνητο που είναι ακόμα στο γκαράζ εννοείται.

Όλοι πάντως οφείλουν ευθαρσώς, δημοσίως, σε τηλεοπτικά πάνελ και στη Βουλή, να εξηγήσουν αναλυτικά τι συνέβη. Πώς και γιατί άλλαξαν άποψη. Ποια επιχειρήματα τους έπεισαν. Αυτό απαιτεί η δημοκρατική λογοδοσία και υποθέτω, πρέπει να απαιτεί και η συνείδησή τους.

Δυστυχώς αυτό που βλέπουμε είναι η απόλυτη σιωπή. Ο Τέρενς Κουίκ εθεάθη για τελευταία φορά στη Ζιμπάμπουε και έκτοτε αγνοείται. Η Έλενα Κουντουρά μιλάει μόνο στον καθρέφτη της και ο Βασίλης Κόκκαλης παραμένει άγνωστο αν έχει επιστρέψει από την Κίνα. Ο Κώστας Ζουράρις δυσκολεύεται με τα νέα ελληνικά και ο Θανάσης Παπαχριστόπουλος θα ρωτήσει τον Βούτση. Όσο για την Κατερίνα Παπακώστα μάλλον θέλει να ξεχάσει τα όσα έλεγε για τον Αλέξη Τσίπρα.

Η σιωπή τους μας επιτρέπει να κάνουμε όλες τις δυνατές υποθέσεις για τους πραγματικούς λόγους που τους οδήγησαν στην κωλοτούμπα. Τα χρέη στην Τράπεζα; Τα μίλια που κάνει δώρο η Aegean; Ο μισθός του βουλευτή; Μια νέα καριέρα δίπλα στον εκπρόσωπο της εκσυγχρονιστικής αριστεράς Παύλο Πολάκη; 
Όσο δεν εξηγούν εκείνοι, οι δικές μας υποθέσεις είναι ελεύθερες. Και νόμιμες…

Source: Τελευταίες ειδήσεις απο το Capital.gr
Author:

Του Γιάννη Πανούση

Χθες πρωτόγονοι. Σήμερα εξελιγμένοι. Αύριο Θεοί

και τα παιδιά μας, απόγονοι κι αυτοί Θεών

Πρ. Κυζιρίδης, Μετάστασις

Η  κατανομή της ευθύνης ανάμεσα στους πολιτικούς, τους πνευματικούς ανθρώπους, τους επιχειρηματίες και της νέας γενιάς δεν είναι τόσο εύκολη και τόσο δεδομένη (Αλέκος Παπαδόπουλος, Η επικράτηση του φόβου, Καθημερινή Κυριακής 3/2/19). Ανεξάρτητα από το ποσοστό συμμετοχής κάθε κατηγορίας στην παρακμή προσωπικά πιστεύω ότι πρέπει ν’ αναλύουμε την κατάσταση με όρους λαϊκής συνενοχής.

Άλλωστε το όραμα της συλλογικής ευημερίας ουδέποτε λειτούργησε στη χώρα αφού οι διασπαστικές τάσεις (τοπικισμοί, συντεχνίες κλπ.) πάντοτε κατίσχυαν. Άλλωστε  οι έννοιες και το περιεχόμενο “κοινότητα, δημόσιο συμφέρον” προϋποθέτουν κάποιον να εμπνέει και να κινητοποιεί χωρίς να λαϊκίζει κεντροδεξιοαριστερά, ν’ αντιμάχεται τις ακραίες φωνές δίχως να χρησιμοποιεί τα ίδια “όπλα”, να μην ανακυκλώνει τα ίδια πρόσωπα και να μην παπαγαλίζει τα ίδια τσιτάτα. Άλλωστε στην Ελλάδα δεν ρωτάμε πιά αν υπάρχουν αβγά του φιδιού αλλά μαλώνουμε για το ποιος τα εκκολάπτει καλύτερα. Άλλωστε η αυτονομιμοποίηση του δεξιού αυταρχισμού και της αριστερής(;) ιδεοληψίας δεν έχουν αφήσει πολλά περιθώρια για πολιτικό πολιτισμό και διοικητικό ορθολογισμό.

Πέραν της διαπλοκής όλων με όλους (πολιτικοί με επιχειρηματίες, επιχειρηματίες με διανοούμενους, παλιοί με νέους, υπέρκοσμος με υπόκοσμο) η Πατρίδα σπάνια διακρίθηκε στα “συλλογικά αθλήματα”. Το να προβάλλεις Ελύτη, Ρίτσο, Σεφέρη, Θεοδωράκη και άλλους δεν σημαίνει ότι έχει ανέβει το γενικό επίπεδο πολιτισμού του λαού. Η θολούρα και όχι η κουλτούρα χαρακτηρίζουν όλες τις μεταπολιτευτικές γενιές.

Άρα; Δεν υπάρχει Άρα. Ίσως όμως να υπάρχει Αρά, μία δηλαδή Κατάρα του Γένους που σκοτώνει ηγέτες πριν καν γεννηθούν ή συκοφαντεί ήρωες επειδή διέφεραν από τον όχλο ή τον μέσο όρο.

Δεν φταίει η δική μας γενιά για την παρακμή. Ίσως να μη φταίει καμμιά γενιά. Η χαλασμένη  μήτρα της ελληνικότητας φταίει. Κι αυτό δεν διορθώνεται εύκολα.

ΥΓ. Όπως ένας δικτάτωρ είναι δικτάτωρ είτε συμβαδίζει, είτε όχι με τα συμφέροντα της Παγκοσμιοποίησης, είτε είναι αρεστός, είτε δηλώνει “αριστερός”, έτσι και η εξαγωγή Δημοκρατίας, όπως και η εξαγωγή Επανάστασης, είναι ανεπίτρεπτες διαδικασίες στο σύγχρονο κόσμο. Τόσο δύσκολο είναι να συμφωνήσουμε και σε αυτό;

* Ο κ. Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας, πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη

Source: Τελευταίες ειδήσεις απο το Capital.gr
Author:

Του Γιώργου Κράλογλου 

Με τους Αμερικάνους και τους Γερμανούς να έχουν το Σκοπιανό στο χέρι, άντε να μαζέψεις τα 750 εκατ. της δόσης για το χρέος, χωρίς νέες γαργάρες…

Τα τριάκοντα “αργύρια” (με τη μορφή 750 εκατ. ευρώ –από κέρδη ομολόγων– ως πρώτη δόση του 2019, για το χρέος), προς τον χρήσιμο ΣΥΡΙΖΑ για το “κατά παραγγελία” μαγείρεμα και σερβίρισμα… του Σκοπιανού, θα αποδειχθούν “κίβδηλα” , σε 30 ημέρες…

Οι “κουτόφραγκοι” δεν καταλαβαίνουν από προεκλογικά αριστεριλίκια και αριστερές μπαγασιές… στους ιθαγενείς, έστω και αν ένα 3-4% νομίζει (δυστυχώς ακόμη) ότι τα αριστερά ταξίματα του Τσίπρα, θα έχουν αντίκρισμα στην οικονομία. Και, κατ’ επέκταση και στην αγορά.  

Όταν ο Τσακαλώτος και η “συντροφία”… διαβάσουν (στο τέλος Φεβρουαρίου), την έκθεση της Τρόικας, για τα πάρε-δώσε… (προαπαιτούμενα και εφαρμογές τους) στη συμφωνία με τους δανειστές (για έξοδο από το μνημόνιο) θα διαπιστώσουν (αργά βέβαια…) πως το “ξεβράκωμα” ΣΥΡΙΖΑ μόλις που ξεκίνησε… 

Να (μια πρώτη γεύση) τι μας περιμένει, καταμεσής του προεκλογικού Καρνάβαλου…, από περιγραφές (εκ μέρους της Επιτροπής) του Ντέκλαν Κοστέλο (H αποστολή των θεσμών στην Αθήνα ήταν απογοητευτικη) ο οποίος δεν κρύβει πως “…λείπουν οι βασικές προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης ώστε να γίνει μια σωστή αξιολόγηση. Η δε μεγαλύτερη ενόχληση στην Κομισιόν είναι η αύξηση του κατώτατου μισθού που αποφάσισε μονομερώς η ελληνική κυβέρνηση όταν και οι Έλληνες εμπειρογνώμονες δεν πρότειναν ύψος 11%”. 

Για να το διασκεδάσουμε κάπως, ας πάρουμε ανάμεσα στα 16 προαπαιτούμενα-γαργάρες… του αριστερισμού του ΣΥΡΙΖΑ, την αποδοχή της απαίτησης των δανειστών ότι σε θέσεις Γενικών Γραμματέων δεν θα διορίζονται κομματόσκυλα αλλά μόνιμοι τεχνοκράτες με ειδικά προσόντα και αξιοκρατία (ο ΣΥΡΙΖΑ τα έλεγε αυτά το 2014, οι δανειστές του τα επέβαλλαν…). 

Αυτό μπορεί να μην λέει τίποτε για την ελληνική σοβιετία, ωστόσο σημασία έχει πως η πρώτη φορά αριστερά στην Ελλάδα είναι που κλείνει, το κύκλωμα διορισμών του κομματικού στρατού κατοχής και σε θέσεις των “αξιωματούχων”, ακυρώνοντας την ιεραρχία. 

Την ιεραρχία που περιθωριοποιήθηκε το 1980, μετά την οριστική εγκατάσταση και κομματικών επιτελείων, στα υπουργεία, μέσω του “τίτλου” των Γενικών Γραμματέων, υποβαθμίζοντας σε επίπεδα απλού υπηρεσιακού εισηγητή (χωρίς βέτο και κύρος) τους τότε Γενικούς Διευθυντές και τους Διευθυντές των υπουργείων αφού το δικαίωμα άποψης μεταβιβάσθηκε στους Γενικούς Γραμματείς και τους συμβούλους υπουργών.

Ο θεσμός λοιπόν (στα χαρτιά τουλάχιστον και θα δούμε στην πράξη…) περνάει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας (με παρέμβαση των δανειστών) από τους χρήσιμους αριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ!!!

Και, ας σημειωθεί, πως δεν πρόκειται για αυτόματη αναβίωση και της ιεραρχίας στα υπουργεία, αλλά για, αλά-γκρέκα, μεταβολή του θεσμού του Γ.Γ. Κάτι είναι και αυτό όμως…

Για τη δόση των 750 εκατ. ευρώ οι δανειστές δεν σταματούν σε αυτά. Θα αναζητήσουν και άλλες “γαργάρες” από τον ΣΥΡΙΖΑ ως “εξεταστέα ύλη” των Τσακαλώτου-Χουλιαράκη, στις 11 Μαρτίου στο Eurogroup, μαζί με “απολογίες” για τον κατώτατο, για τα επιδόματα και για το προεκλογικό “κλείσιμο του ματιού”, στο δημόσιο και σε μεγάλες ομάδες συνταξιούχων για αναδρομικά με κίνδυνο δημοσιονομικής εκτροπής 3,5 δισ. ευρώ. 

Με όλα αυτά όμως η πρώτη δόση του 2019 δεν είναι καθόλου στην τσέπη μας, όπως άλλωστε αφήνουν να καταλάβουμε και από το Μαξίμου και την Κουμουνδούρου, στην αγωνία τους να καλύψουν τα αριστερά κενά τους μετά την ελληνική προσφορά στο Σκοπιανό. 

Αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να τον σώσουν οι παρεμβάσεις-μαϊμού, που ετοιμάζει για δήθεν προστασία της πρώτης κατοικίας, ούτε οι διορισμοί από τα παράθυρα σε κρατικούς Οργανισμούς που (θέλουμε δεν θέλουμε) θα βρεθούν και σε άλλα χέρια, μέχρι το 2022, (υγεία, παιδεία, μεταφορές, ενέργεια, έρευνες πετρελαίου – φυσικού αερίου,  προϊόντα άμυνας, ναυπηγική βιομηχανία και χρήσιμες ακτές ή παραλίες που ακόμη ανήκουν στον κράτος). Οι επόμενες 16 νέες γαργάρες των Συριζαίων τερματίζουν όλη εκείνη την αριστερά της αρλούμπας, που πλασάρισε, ερασιτεχνικά και ανεπιτυχώς, ο Αλέξης Τσίπρας, ως δήθεν πρώτη φορά στην Ελλάδα, δυσκολεύοντας αφόρητα τη ζωή όλων μας και κυρίως των αριστερών του, στους οποίους άλλα τους έλεγε και άλλα τους έδειξε…

george.kraloglou@capital.gr

Source: Τελευταίες ειδήσεις απο το Capital.gr
Author:

Του Κώστα Στούπα 

Η κατάσταση της Βενεζουέλας και η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με το καθεστώς σοκάρει τον μέσο Έλληνα και ενδεχομένως θα αποδειχτεί άλλο ένα καίριο πλήγμα μετά την παταγώδη αποτυχία στην οικονομία και την ταπεινωτική συμφωνία των Πρεσπών.

Η εξαθλίωση της πλειοψηφίας του λαού της Βενεζουέλας ξεπερνά εκείνη των σοβιετικών καθεστώτων ακόμη και της Αλβανίας του Χότζα.

Υπάρχουν αυτήν τη στιγμή 3 εκατ. πολίτες (το 10% του πληθυσμού) που έχουν εγκαταλείψει τη χώρα κυρίως για λόγους αδυναμίας επιβίωσης. Η πλειοψηφία αυτών βρίσκεται σε στρατόπεδα προσφύγων στη γειτονική Κολομβία και ζει σε τόσο  άθλιες συνθήκες όπου γυναίκες και άνδρες εκπορνεύονται ακόμη και για ένα δολάριο.

Η  νεότερη γενιά των Ελλήνων δεν έχει ζήσει την εικόνα των εξαθλιωμένων Αλβανών, Βουλγάρων, Ρουμάνων κλπ. που έφταναν μαζικά μετά την κατάρρευση της σοβιετίας στις αρχές του ’90 στην Ελλάδα σε αναζήτηση καλύτερων συνθηκών οι οποίες ισοδυναμούσαν με ένα μέρος από τα αποφάγια που πετούσαν οι Έλληνες στα σκουπίδια.

Η αριστερά τότε όπως σε όλο τον κόσμο έτσι και στην Ελλάδα πέρασε κρίση και ιδεολογικά αυτομόλησε προς την κεντροαριστερά.  Το ΚΚ διασπάστηκε και κόντεψε να διαλυθεί. Η πλειοψηφία των στελεχών του δημιούργησε τον Συνασπισμό με επικεφαλής αριστερούς με δημοκρατικές αρχές όπως η Δαμανάκη και ο Κωνσταντόπουλος. Ο Ευρωκομουνισμός είχε δικαιωθεί έναντι του σταλινισμού, αν και σαν ρεύμα είχε εξαφανιστεί.

Οι πλέον έντιμοι εξ αυτών, όπως το ΚΚ Ιταλίας, μετεξελίχθηκαν σε σοσιαλδημοκρατικά κεντροαριστερά σχήματα.

Με τον καιρό όμως οι μνήμες των εικόνων εξαθλίωσης ξεθώριασαν και οι φανατικοί αγκιτάτορες επανήλθαν, ο Συνασπισμός έγινε ΣΥΡΙΖΑ και συσπείρωσε τον περιθωριακό αριστερισμό της μεταπολίτευσης.

Τούτο μικρή επίδραση είχε στην πολιτική ζωή της χώρας όσο ο ΣΥΡΙΖΑ παρέμενε ένα περιθωριακό κόμμα στο όριο του εντός – εκτός Κοινοβουλίου.

Το ζήτημα απέκτησε ενδιαφέρον όταν το βαθύ κρατικοδίαιτο ΠΑΣΟΚ μετά την κρίση χρεοκοπίας του 2010 αποφάσισε να κάνει μετάσταση και να χρησιμοποιήσει σαν βιτρίνα τον μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ με αιχμή το τηλεοπτικό πρόσωπο του κ. Τσίπρα.

Πέραν λοιπόν των ιδεολογικά αφιονισμένων που πιστεύουν ό,τι τους λέει το Κόμμα, ακόμη και όταν αυτό βρίσκεται σε κραυγαλέα αντίθεση με την πραγματικότητα, υπάρχει μια μερίδα της κοινωνίας που ακολουθεί τον ΣΥΡΙΖΑ με κριτήρια ιδιοτελή (συμφεροντολογικά) και άλλη μια με αριστερά κυρίως αλλά και δημοκρατικά αντανακλαστικά που παρακολουθεί με ελπίδα τη στροφή του κ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ προς την Ευρώπη και την Κεντροαριστερά.

Δεν μιλάμε για τους “ευκαιριατζήδες” που έτρεξαν να πιάσουν στασίδι, μιλάμε για απλό κόσμο.

Ο διεφθαρμένος συνδικαλιστής του δημοσίου όπως και ο αποφεύγων κάθε αξιολόγηση αργόσχολος κρατικοδίαιτος υποστηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ όσο δεν ελέγχει τον τρόπο που αποκτήθηκε η μικρομεσαία περιουσιακή κατάσταση με έναν μισθό δημοσίου.  Κυρίως όμως συνεχίζει να τον υποστηρίζει όσο ο μέσος μισθός ξεκινά από τα 1.000 ευρώ και τα ράφια των σούπερ μάρκετ παραμένουν γεμάτα.

Οι εικόνες από τη Βενεζουέλα όμως  τον σοκάρουν…

Η άκριτη υποστήριξη στο αιμοσταγές καθεστώς του Μαδούρο σοκάρει και αυτόν τον κόσμο μαζί με την υπόλοιπη κοινωνία και περιχαρακώνει τη δυνητική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Τσίπρα μακράν των ορίων  της Κεντροαριστεράς στις ιδεολογικές περιοχές της “Παλαβής Αριστεράς” η οποία στην Ελλάδα είναι ισχυρότερη από κάθε άλλη χώρα, αλλά παραμένει περιθωριακή.

Αφού πρόκειται για μια επιβλαβή πολιτική απόφαση τότε γιατί “οπορτουνιστές” σαν την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ στηρίζουν χωρίς επιφυλάξεις ένα τόσο πρόδηλα διεφθαρμένο, βάναυσο καθεστώς εξαθλίωσης;

Τούτο είναι παράδοξο μετά τη δουλική συμπεριφορά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ απέναντι σε όσους έβριζε όταν ήταν στην αντιπολίτευση, Αμερικάνους, Ευρωπαίους και Ισραηλινούς…

Γιατί δεν διστάζουν να λάβουν πρωτοβουλίες εκτόνωσης των διεθνών πιέσεων απέναντι στο καθεστώς του Καράκας, παρά τη δυσφορία Αμερικάνων και Ευρωπαίων, ενώ τους Παλαιστίνιους για τους οποίους διερρήγνυαν τα ιμάτια αλληλεγγύης όσο ήταν αντιπολίτευση τούς έχουν ξεχάσει και τρέχουν να επιδείξουν τις χαιρετούρες με τον Νετανιάχου;

Είναι προφανές πως αν κάνουν το αντίστροφο αυτά που θα χάσουν θα είναι περισσότερα από αυτά που θα κερδίσουν.  Ο Μαδούρο από κάπου τους κρατάει…

Τα πηγαινέλα με τον Κύπριο δικηγόρο στη Βενεζουέλα καταδεικνύουν πως υπάρχουν ύποπτες συναλλαγές με τις οποίες το καθεστώς του Καράκας τους εκβιάζει.

Με την απρόσκοπτη υποστήριξη στον δικτάτορα Μαδούρο όμως έχουν “μπει στο μάτι” της αντιπολίτευσης της Βενεζουέλας αλλά και των συμμάχων και εταίρων της Δύσης.

Καθώς τα μέτρα εναντίον του καθεστώτος από δεκάδες χώρες είναι πλέον ιδιαίτερα σοβαρά, ο χρόνος για τον Μαδούρο ως πρόεδρο έχει αρχίσει να μετρά αντίστροφα. Ο κ. Τσίπρας με την χωρίς επιφυλάξεις αφοσίωση στο καθεστώς έχει τεθεί ήδη στο στόχαστρο της νυν αντιπολίτευσης και μέλλουσας κυβέρνησης. Ο προσωρινός πρόεδρος τον έχει καλέσει ήδη να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι τις χάρες του Μαδουριστάν…

Δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει κάποιος πως ο Μαδούρο συμπεριφέρεται σαν δικτάτορας που παραμένει στην εξουσία με πραξικόπημα.

Το 2015 ο λαός της Βενεζουέλας εξέλεξε Εθνοσυνέλευση στην οποία την πλειοψηφία κατέκτησαν τα κόμματα της Ενωμένης Αντιπολίτευσης.

Ο Μαδούρο απέκτησε τον έλεγχο της Ανώτατης Δικαστικής Αρχής, οδηγώντας σε παραιτήσεις με απειλές και εκβιασμούς ανεξάρτητους δικαστές τους οποίους αντικαθιστούσε με δικά του ανδρείκελα…

Το ελεγχόμενο από τον ίδιο Ανώτατο Δικαστήριο αφαίρεσε την νομοθετική εξουσία της Εθνοσυνέλευσης. Δίπλα στην Εθνοσυνέλευση δημιούργησε ένα άλλο σώμα με ανδρείκελα στο οποίο παραχωρήθηκε το προνόμιο να ασκούν νομοθετική εξουσία.

Αν αυτό δεν είναι πραξικόπημα, τι είναι;

Παράλληλα, όλα αυτά τα χρόνια οι κυριότεροι ηγέτες της αντιπολίτευσης είναι στην φυλακή.  Στις προεδρικές εκλογές που έγιναν την Άνοιξη του 2017 η αντιπολίτευση απείχε και ελάχιστοι εντός και εκτός της Βενεζουέλας αναγνώρισαν το αποτέλεσμα.

Είναι εύκολο λοιπόν για κάποιον στοιχειωδώς αμερόληπτο να βγάλει τα συμπεράσματά του για το ποιος είναι ο πραξικοπηματίας και ποιος ο καταπιεσμένος και εξαθλιωμένος που εξεγείρεται μαζικά.

Η σύγκριση με την αυταρχική Σαουδική Αραβία και τις ανοχές που δείχνει η Δύση είναι ατυχής. Στη Σαουδική Αραβία δεν υπάρχει πείνα και εξαθλίωση ούτε καθημερινά βρίσκονται στον δρόμο εκατομμύρια εξεγερμένοι.

Η άκριτη στήριξη σε ένα ακραίο καθεστώς, ιδίως σε μια περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να σταθεροποιηθεί σαν δεύτερος πόλος σε ένα νέο διπολισμό, θα έχει κόστος μεγαλύτερο από αυτό που υπολογίζουν. Ιδίως αν τις επόμενες εβδομάδες καταρρεύσει το καθεστώς και αποκαλυφθούν ακόμη χειρότερα από αυτά που είναι γνωστά.

Επιπλέον οι Ευρωπαίοι δημοκράτες αριστεροί βιώνουν ένα σοκ με τη στάση του κ. Τσίπρα από  τη στροφή του οποίου στον ρεαλισμό υπολόγιζαν να επωφεληθούν. Η ευρωπαϊκή αριστερά είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη απέναντι στην ανοχή στον ολοκληρωτισμό.

Η κυβέρνηση μετά τους λάθος υπολογισμούς με το “Μακεδονικό” μετράει λάθος και το “Μαδουρικό” και αυτό θα το πληρώσει…

kostas.stoupas@capital.gr 

Source: Τελευταίες ειδήσεις απο το Capital.gr
Author:

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου 

Εκβιαζόμενος ή μη, σίγουρα… υπό ομηρία. Αρχικά από τον κυβερνητικό του εταίρο και πλέον από μεμονωμένους βουλευτές. 

Να λοιπόν που σε αυτή τη Βουλή, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη περίοδο τα τελευταία χρόνια – προ και μετά Μνημονίων…– , η στάση των βουλευτών, ως μεμονωμένες οντότητες, έχει μεγαλύτερη σημασία από τη στάση ολόκληρων κομμάτων. Ανεξαρτητοποιήσεις και μετακινήσεις διαμορφώνουν όχι μόνο πολιτικές, όχι μόνο πλειοψηφίες, εφήμερες ή μη για νομοθετήματα, αλλά και καθορίζουν ακόμα και κρίσιμα εθνικά θέματα. 

Στο φινάλε της πρωθυπουργικής του παρουσίας, ο κ. Τσίπρας έπαθε εκείνο που απευχόταν και γι’ αυτό συντηρούσε την “ολέθρια σχέση” του με τον κ. Καμμένο. Τέθηκε υπό την ομηρία διαφορετικών μεμονωμένων βουλευτών, από τους οποίους εξαρτάται πλέον η παρουσία του στο Μαξίμου. Ο κ. Τσίπρας δεν το ήθελε αυτό, όσο και αν τώρα χρησιμοποιεί ως πολιτικό άλλοθι τη δημιουργία μίας νέα κεντροαριστεράς. Γιατί νέα κεντροαριστερά με (κεντρο)δεξιά υλικά, δεν ευδοκιμεί… Δεν προτιμούσε τυχαία τη στήριξη από ένα δομημένο κόμμα, με αρχηγό και διαδικασίες, που θα του εξασφάλιζε μία μπετόν στήριξη. Εκεί είχε να κάνει κυρίως με τις απαιτήσεις του αρχηγού του. Το να μοιράσει και 3-4 καρέκλες δεν του ήταν δα κόπος…

Όταν όμως το συνεταιριλίκι διαλύεται, τότε τα κέντρα αποφάσεων και οι προσωπικές πλέον επιδιώξεις πολλαπλασιάζονται. Αλλιώς είναι να τους έχεις τους βουλευτές στο… μαντρί και αλλιώς να κάνει ο καθένας του κεφαλιού του. Άλλο να είσαι υπό την πολιτική ομηρία ενός εταίρου, ο οποίος φυλάει τα ερίφια στο δικό του μαντρί και για λογαριασμό σου. Και προφανώς άλλο να έχεις να κάνεις με κάθε έναν, με τα “θέλω” του και τις απόψεις του ξεχωριστά… Από μία… ομηρία, λυκοφιλία έστω, βρίσκεσαι με 6 και 7 και 8… 

Βεβαίως, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι εδώ ο κ. Τσίπρας έγινε ξαφνικά… αυτοδύναμος. Αφού  “6” βουλευτές ζήτησαν να λογίζεται ως “κυβερνητική” η ψήφος τους στις μη ονομαστικές ψηφοφορίες… Άντε να βρεις άκρη, ιδιαίτερα όταν οι βουλευτές με τους οποίους καλείσαι να βρεις πλέον άκρη, προέρχονται από εντελώς διαφορετικές πολιτικές, κοινωνικές και πολιτισμικές καταβολές. Με το μακρύ του και το κοντό του ο καθένας και με τη σκέψη – ασφαλώς – στην πολιτική τους επιβίωση τώρα που πλησιάζει η ώρα των εκλογών… Σε τι στέγη θα βρεθούν αλλά και ποιο θα είναι το προσωπικό status τους την επόμενη ημέρα των εκλογών… 

Και μη νομίζετε ότι αναφέρομαι μόνο σε εκείνους που στήριξαν τον κ. Τσίπρα μέσω της ψήφου εμπιστοσύνης και τη συμφωνία των Πρεσπών. Και που τώρα μοστράρουν ωσάν μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ… Εκεί είναι ασφαλώς το μεγαλύτερο ζουμί. Όμως το πρόβλημα για τα κόμματα δεν προέκυψε τώρα. Και δεν στέκομαι και μόνο στις χθεσινές εξελίξεις ασφαλώς. Εντάξει, τις τελευταίες εβδομάδες ζήσαμε τη διάλυση ενός κόμματος, την επαπειλούμενη επεισοδιακή διάλυση ενός ακόμα και την αποψίλωση ενός τρίτου. Ποτάμι, ΑΝΕΛ και η Ένωση Κεντρώων με το ΚΙΝΑΛ βρίσκονται σε φάση αποδρομής. Εντάξει πιο έντονη ίσως για το Ποτάμι που… ήδη στέρεψε. Όμως δεν αντιμετώπισαν για πρώτη φορά την ανεξαρτητοποίηση ή αλλαγή μπαντιέρας από βουλευτή τους. Τα… τέλια είχαν χτυπήσει πολύ νωρίτερα…

Για να είμαι ειλικρινής, όσο και αν είναι λυπηρό για τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες αλλά και την ίδια τη δημοκρατία να διαλύονται κόμματα προς όφελος της πόλωσης και του διπολισμού, η ευθύνη ανήκει πρώτα από όλα στους αρχηγούς αλλά και στους ψηφοφόρους. Ανεξάρτητα από το αν οι βουλευτές έχουν δίκαιο ή άδικο στην επιλογή τους, ανεξάρτητα με τους λόγους με τους οποίους συνδέεται η απόφασή τους. Την ευθύνη για την κατάρτιση των ψηφοδελτίων την έχουν οι αρχηγοί, ας πρόσεχαν λοιπόν ποιους έβαζαν στα ψηφοδέλτια. Αλλά και ας πρόσεχαν οι ψηφοφόροι ποιους επέλεγαν και σε ό,τι αφορά τις κομματικές προτιμήσεις, αλλά και σε σχέση με την επιλογή προσώπων. 

Αυτή η κοινοβουλευτική περίοδος ας γίνει μάθημα σε πολλούς. Και πολιτικούς και ψηφοφόρους. Και αυτό το μάθημα έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί έρχονται κάλπες και μάλιστα πολλαπλές. Και γιατί τα πρόσωπα θα παίξουν ακόμα μεγαλύτερο ρόλο στο μέλλον, μια και είναι ανοιχτό το ενδεχόμενο να προκηρυχθούν κάλπες και με απλή αναλογική. Και αν φτάσουμε εκεί, οι προσωπικές αποφάσεις θα μετρήσουν ακόμα περισσότερο…

dimitris.papakonstantinou@capital.gr

Source: Τελευταίες ειδήσεις απο το Capital.gr
Author:

Ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ ανακοίνωσε σήμερα ότι όρισε τον Ντέιβιντ Μπέρνχαρντ, πρώην λομπίστα στον τομέα της ενέργειας, υποψήφιο υπουργό Εσωτερικών.

Ο Μπέρνχαρντ ασκεί σήμερα καθήκοντα υπουργού Εσωτερικών.

Αναμένεται ευρύτατα να συνεχίσει να προωθεί το σχέδιο της κυβέρνησης Τραμπ για ενίσχυση της εγχώριας παραγωγής ορυκτών καυσίμων, παραχωρώντας περισσότερη δημόσια γη για γεωτρήσεις και εξορύξεις

“Ο Ντέιβιντ έχει κάνει μια φανταστική δουλειά από την μέρα που έφτασε και προσμένουμε στην επικύρωση της υποψηφιότητάς του”, ανέφερε ο Τραμπ με tweet του.

Ο Μπέρνχαρντ αντικατέστησε τον Ράιαν Ζίνκε, ο οποίος είχε βρεθεί στο στόχαστρο έρευνας για τον τρόπο που χρησιμοποίησε λεπτομέρειες σε θέματα ασφάλειας, για την χρήση ναυλωμένων πτήσεων καθώς και για μια κτηματομεσιτική συμφωνία.

Η υποψηφιότητα Μπέρνχαρντ πρέπει να επικυρωθεί από την Γερουσία.

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ – ΜΠΕ

Source: Τελευταίες ειδήσεις απο το Capital.gr
Author: